Rozdział 36 ,,Ból"

Przepraszam was, że ten rozdział jest taki krótki ale przez szkołę nie mam czasu na nic a już nie wspomnę o pisaniu. 

                                           Wika05

______________________________________________________________________

Księżyc powoli wznosił się na rozgwieżdżone niebo. Rodzina Potterów i Weasleyów zbliżała się w kierunku Nory.

-Jesteś w dobrym humorze. Fleur już pojechała?-zwróciła uwagę Hermiona patrząc na szwagierkę

-Tak-odparła tamta z szerokim uśmiechem

Hermiona przewróciła oczami.

-A Moly już wróciła?-zapytał Ron 

-Tak. Przygotujcie się na burze emocji.-mruknął Harry sięgając po klamke

Hermiona zachichotała. 

Kiedy weszli do domu. Widać było, że Moly i Artur siedzął w salonie.

-Babcia!-krzyknęła Rose i pobiegła do salonu

Moly odwróciła głowę w stronę wnuczki. Na jej widok bardzo się ucieszyła.

-No jesteście.-odparła wstając-strasznie długo was nie było. Wyszliście rano i wracacie wieczorem. To poprostu...

-Ron...-weszła matce w słowo Ginny-podejdź i pokaż mamie dlaczego tak długo nas nie było.

-Na lęce-powiedziała Rose wyciągając małe rączki do Artura

-Rose, nie męcz dziadka.-powiedziała Hermiona

-To nie problem-odparł Artur biorąc wnuczkę na ręce.

-A więc?-zapytała Moly

-Masz wnuka.-odparł Ron 

Moly spojrzała raz na Rona i na Hermione.

Tamta uśmiechnęła się do teściowej. Po kilku minutach Moly pokręciła wolno głową i upadła.

-Zemdlała?!-wykrzyknęła Ginny

-Nie zobacz.-odparła Hermiona 

Moly powoli wstała. Była lekko zdezorientowana.

-Czy możecie powtórzyć?-zapytała siadając

-Masz wnuka.-powiedział Ron śmiejąc się

-Ron to nie jest śmieszne-odparła Hermiona posyłając mu sójkę w bok.

-Świetnie!-krzyknęła Moly nagle zrywając się na nogi i biorąc dziecko od synowej

-Wróciła do swojego żywiołu-mruknęła Ginny

Hermiona spiorunowała szwagierkę wzrokiem.

-No co?-zapytała tamta wzruszając ramionami

-Idę odpocząć-mruknął Ron kierując się w stronę pokoju

-Ty? Niby po czym?-zapytała Hermiona

-On zawsze jest zmęczony.-odparła Ginny

Ron spojrzał wściekle na siostrę.

-Skoro tak to może ty też powinnaś tak spróbować.-odparł

-Ja nie jestem takim leniem, którego wszystko męczy i usprawiedliwia się pracą!-odparła

-Bo jej nie masz!-wykrzyknął 

-Ron, proszę cię. Daj jej spokój.-powiedziała Hermiona kładąc dłoń na jego ramieniu.

-A ty jej bronisz?-zapytał odwracając się

-Ron, nie wyżywaj się na nich.-odparł Harry

-Kłócisz się o błahostkę.-powiedziała Ginny

-To u niego normalne. Zawsze musi być w centrum uwagi. Ale ani razu nie pomyślałeś o innych!-wykrzyknęła Hermiona

-I nie muszę!-odparł i znikł 

Nastąpiła chwila ciszy.

-Co to było?-zapytał Harry

-To co widziałeś. Ron pokłócił się i znikł.-odparła Ginny

Hermiona nic nie powiedziała jedynie zamknęła powieki i uroniła kilka łez.

-Hermiono! Tu mam dla Ciebie kocyk dziecięcy-powiedziała Moly wchodząc do salonu z wnukami

-A gdzie Ron?-zapytał Artur wchodząc za żoną

-Wrócił już do domu.-odparła Hermiona biorąc na ręce synka

-Tak wcześnie?-zapytała Moly

-Bardzo bolała go głowa.-wyjaśniła

-Przecież mógł użyć zaklęcia.-powiedziała Moly

-Wolał tradycyjny sposób-odparła Hermiona przytulając Rose

-Wracamy do domu?-zapytała córeczka

-Tak.-odparła Hermiona

Ginny przyglądała się szwagierce ze współczuciem.

-Nie martw się. On ma takie napady. Napewno jutro już będzie. Za bardzo Cię kocha żeby tak znikać na dłużej niż do pracy.-wyszeptała

-Chciałabym.-mruknęła 

-Tak będzie.-odparł Harry

-Do widzenia.-powiedzieli i pomachali na pożegnanie

Kiedy Hermiona znalazła się w domu miała mieszane uczucia.

-Sama nie wiem co to było-wyszeptała i położyła dzieci do snu, a sama siedziała jeszcze, do późnej nocy szlochając.